Dobre przygotowanie kabla koncentrycznego o odpowiednim przekroju dla konkretnej złączki kompresyjnej może stanowić później o pewności połączenia. Ponieważ na rynku są bardzo różne kable koncentryczne do różnych celów (różniące się grubością, oplotem i budową) oraz różne złączki – od najprostszych, popularnych „eFek” z Chin, po zaawansowane, wodoodporne złączki AąuaTight EX z amerykańskiej firmy PPC – to trzeba wiedzieć, co pasuje do czego.
Jak dobrać kabel ?
Nim wybierzemy kabel koncentryczny, należy się zastanowić, do jakiej instalacji antenowej (indywidualna, multifeed, zbiorcza) zostanie przeznaczony, jaka ma być ochrona kabla przed wpływem warunków atmosferycznych oraz czy będzie instalowany w domu czy w szkole, kinie. itd.
Ważne cechy kabli koncentrycznych:
1. Niska tłumienność – im niższa, tym spadki poziomu sygnału są mniejsze.
2. Dobre dopasowanie – zapewnia sygnał najwyższej jakości.
3. Wysoka skuteczność ekranowania – redukuje wpływ zakłóceń zewnętrznych oraz pozwala na układanie wielu kabli obok siebie, np. przy instalacjach zbiorczych.
Najistotniejsze parametry kabli koncentrycznych:
1. Tłumienność falowa – im niższa, tym spadki poziomu sygnału są mniejsze.
2. Tłumienność odbiciowa – im niższa, tym spadki po; sygnału są mniejsze.
ziarnu
3. Współczynnik ekranowania – im wyższy, tym lepiej.
4. Rezystancja – dla kabla koncentrycznego wynosi 75 ohm
Z pozoru nieistotna osłona zewnętrzna (powłoka, opona) kabla zapewnia jego ochronę przed warunkami atmosferycznymi (nagłe zmiany temperatur, opady, silny wiatr, promieniowanie UV) czy wpływem środowiska (morze, kwaśne otoczenie hut i chemicznych zakładów produkcyjnych). Dobrze jest. gdy wybierzemy sprawdzony kabel. który ma idealnie równą powłokę zewnętrzną, a nie pofałdowaną lub nierówną, bez zachowania stałej średnicy, bo może być problem z zaciskaniem złączek. Różnie też bywa z odpornością osłony na ewentualne przebicia.
Do zastosowań wewnętrznych
Przy stosowaniu kabla wewnątrz budynków wymaga się nieco innych powłok, zwłaszcza gdy instalacja jest wykonywana w miejscach publicznych, np. szpitalach, szkołach, kinach, bibliotekach czy restauracjach i pubach. Najlepiej, aby powłoka kabla była z tworzywa bezhalogenowego oraz nierozprzestrzeniającego pożaru. Kable o oznaczeniu HF (ang. Halogen Free) lub rzadziej ZH (ang. Zero Halogen) nie wydzielają szkodliwych dla zdrowia substancji i dymu. Oznaczenie FRHF (ang. Flame Retandant Halogen Free) oznacza, że w czasie spalania nie tylko nie wydziela oparów, ale dodatkowo w czasie wydziela wodę. Powłoki kabli o niskiej emisji dymu są oznaczane LS (ang. Low Smoke) lub LF (Low Fume). Ostrzec można instalatorów, którzy wykonują instalacje w budynkach użyteczności publicznej, że w przypadku pożaru strażacy mogą mieć zastrzeżenia do instalacji antenowej z niewłaściwym kablem.
Do zastosowań zewnętrznych
Przy stosowaniu kabla na zewnątrz budynków wymaga się, by jego powłoka zewnętrzna była odporna na promieniowanie ultrafioletowe oraz na przenikanie wody. Najczęściej takie kable są produkowane z osłoną w kolorze czarnym, a nie białym. Do tego na osłonę nie stosuje się polichlorku winylu, tylko polietylen. A różnica jest istotna, ponieważ osłona z polichlorku winylu wytrzymuje ledwo rok działania promieniowania UV, a później najnormalniej w świecie się kruszy. W praktyce oznacza, że kabel traci na jakości i to w tempie geometrycznym.
Na co zwrócić uwagę przy układaniu kabla?
Temperaturę otoczenia – kabel z polietylenu nie powinien być narażony na temperaturę poniżej -10°C.
Dopuszczalne promienie gięcia kabli – dla kabli jednodrutowych to około 10 razy średnica. Są kable bardzo giętkie, ale także bardzo trudno się gnące, czego instalatorzy nie lubią. Czasami okazuje się. ze kabel trudno gnący się jest lepszy, choć wcale nie jest to regułą.
Odległość między kablami – przyjmuje się około 25 cm. ale przy antenowych instalacjach zbiorczych najczęściej nie jest to możliwe. Raczej należy unikać układania kabli antenowych blisko kabli prądowych, telekomunikacyjnych czy źródeł ciepła. Szczególnie uczulamy przed układaniem kabla w przewodzie kominowym, gdzie jest jest wylot spalin gazu do ogrzewania budynku – taki kabel długo nie wytrzyma – osłona najlepszego kabla po roku może się stopić lub rozlecieć na kawałki.
Prawidłowe umocowanie kabla – należy stosować odpowiednie do kabla opaski, mocowane ręcznie z „wyczuciem”, by nie uszkodzić kabla – mniej na prostych odcinkach, więcej na łukach. Włoskie opaski na wbicie małego kołka w ścianę i opasanie kabla, co przyspiesza pracę instalatora.
Nie wolno kabla zaginać na siłę. bo osłona lub rdzeń kabla może nawet pęknąć. Im gorszy lub sztywniejszy kabel, tym bardziej trzeba uważać.
Nie wolno na siłę przeciągać kabla koncentrycznego przez framugi okien, ostre krawędzie blach dachu, bo grozi to przecięciem osłony kabla. W skrajnym przypadku można nawet uciąć lub przerwać kabel.
Należy stosować złączki dobrej jakości, najlepiej kompresyjne. ale idealnie pasujące mechanicznie do średnicy kabla.
Podsumowanie
Kabel koncentryczny to jeden z najważniejszych elementów instalacji antenowych. Chociaż zwykle nie jest doceniany, bo liczy się najniższa cena lub wygoda instalatora. Tu nie ma co oszczędzać, warto kupić droższy kabel, niż potem się zastanawiać, dlaczego są takie czy inne skutki złego odbioru telewizji. Dobrze jest też sprawdzić instalatora, jakie kable stosuje na co dzień, bc bywa, że klienci są po prostu oszukiwani, albo nie zdają sobie sprawy, źe po roku czy dwóch latach będą mieli nie lada problem, bo instalator ułatwił sobie pracę.
